Er bevindt zich een ongelooflijk complexe structuur in M94! Er bevinden zich uitgestrekte spiraalarmen die naar buiten waaieren en een heldere “ringachtige” structuur (stampvol met jonge blauwe sterren en de karakteristieke roze aanwijzingen voor nieuwe stervorming). Het stelsel blijft tot ver buiten de ring helder en diffuus.

Het stelsel staat op een afstand van 16 miljoen lichtjaar, maar lijkt relatief klein aan de hemel – slechts een zesde hemelgraad in diameter – waardoor het stelsel 1/3de (voor het heldere binnendeel) tot half (inclusief het zwakke, diffuse buitendeel) zo groot als onze Melkweg moet zijn. Het stelsel behoort tot een groep van zo’n 20 sterrenstelsels, maar is met geen één van deze door zwaartekracht verbonden. In tegenstelling tot onze “normale” Melkweg (met z’n spiraalarmen en lage stervorming) is M94 een stuk complexer.

Zo bevat M94 meerdere ringen. Ringen zijn zeldzaam genoeg, maar hier hebben we meerdere ringen bij één sterrenstelsel. Om de zaak nog vreemder te maken: ringen zijn meestal het gevolg van interacties met andere sterrenstelsels, maar M94 bevindt zich (zover we weten) in isolatie... De binnenring heeft een diameter van 70 boogseconden (″) (gezien de afstand tot M94 ongeveer 5400 lichtjaar) en een buitenring met een diameter van 600″ (ongeveer 45000 lichtjaar).

De binnenste ring is de plaats van sterke stervormingsactiviteit en wordt soms een "starburstring" genoemd. De zeer heldere kern van dit sterrenstelsel is niet overdreven abnormaal: als het centrum een kleine balk bevat, dan zal dit extra gas gaan aantrekken, waardoor intense stervorming kan worden aangedreven. Hoewel we de balk (nog) niet ontdekt hebben, hoeft dat geen probleem te zijn: zo’n balk zou relatief klein kunnen zijn, slechts een paar duizend lichtjaar lang, en toch een redelijke verklaring kunnen vormen voor de intense stervorming in het centrum. De buitenringen zijn echter ingewikkelder en vormen nog steeds een bron van discussie waarnaar verder onderzoek (met o.a. telescopen die werken bij andere golflengtes dan enkel visueel licht) loopt. 

M94 is geclassificeerd als een kern met lage ionisatie nucleair emissiegebied (LINER). LINER's worden in het algemeen gekenmerkt door optische spectra die onthullen dat geïoniseerd gas aanwezig is, maar dat het gas slechts zwak geïoniseerd is (d.w.z. de atomen missen relatief weinig elektronen).

In 2008 werd een studie gepubliceerd waaruit bleek dat M94 heel weinig of geen donkere materie bevatte. De studie analyseerde de rotatiekrommen van de sterren van het stelsel en de dichtheid van waterstofgas en ontdekte dat gewone lichtgevende materie de hele massa van het stelsel leek te verklaren. Dit resultaat was ongebruikelijk en enigszins controversieel, aangezien de huidige modellen niet aangeven hoe een sterrenstelsel zou kunnen ontstaan ​​zonder een halo van donkere materie of hoe een sterrenstelsel zijn donkere materie zou kunnen verliezen. Andere verklaringen voor galactische rotatiecurven, zoals MOND, hebben ook moeite om deze melkweg te verklaren. Dit resultaat moet echter nog verder worden bevestigd en is niet echt getoetst aan de voorspellingen van standaardmodellen voor de vorming van sterrenstelsels.